Camera droppen en eilandhoppen

Lieve allemaal,

Vietnam ligt alweer achter ons, wat gaat de tijd ongelooflijk snel! Onze reis van noord naar zuid was fantastisch. De natuur, de mensen, de oorlogsgeschiedenis... we zijn er van onder de indruk. Maar we hadden ook zin om naar een nieuw land te gaan. Moegestreden van het vele onderhandelen wellicht, wat in Vietnam bijna dagelijkse kost is. Maar de oneliners "Hello motorbike?", "Hello tea?" en "Hello marihuana?" staan ons nog helder voor de geest. Ik moet lachen als ik denk aan de op business beluste Vietnamezen die zo vaak bovenop ons sprongen wanneer we uit een bus stapten. We grapten dat Arthur ze maar moest afschrikken met zijn lengte.

Na een paar dagen in Ho Chi Minh City vertrokken we 24 maart richting de Mekong Delta. Ook in Vinh Long (Mekong Delta, 26 maart) was het weer een en al "Motorbike, motorbike, YOU YOU motorbike?". We probeerden de mannetjes te ontvluchten en ploften op een terrasje neer. Eerst maar een drankje. Een man komt met ons praten ( daar gaan we weer...), weten we al waar we gaan slapen? Hij runt een homestay op een eilandje vlakbij en we zijn vanzelfsprekend welkom. Vooruit, we denken dat we hem kunnen vertrouwen en stappen bij zijn makkers achterop de motorbike. Het codewoord is 'Erik' (of zoals ze hier zeggen: Erietsch). 'Arthur' blijkt nog moeilijker voor de gemiddelde Vietnamees, dus gebruikt Art vaak zijn eerste naam. De trip verloopt soepel: "You Erietsch?", oke op de ferry, "You Erietsch?", oke weer achterop een motorbike en dan zijn we bij de homestay. Het is zo warm, we hebben totaal geen puf om iets te doen. We liggen de hele middag in een hangmat en dan hoor ik bekende stemmen... Wat een toeval, daar zijn de twee Australiers die we al twee keer eerder ontmoet hebben, Mat en Tony (40+). Echte kameraden die altijd in zijn voor een praatje en een biertje. En uitgerekend zien we elkaar hier weer in deze homestay. Een gezellige avond volgt, terwijl we super lekker lokaal eten geserveerd krijgen.

De volgende dag reizen we terug naar Ho Chi Minh City. Na een paar dagen in de Mekong Delta is onze laatste nacht in Vietnam aangebroken. Ongelooflijk, daar zien we Tony en Mat weer, vanzelfsprekend met biertjes op het terras om 12.00 uur! 's Avonds besluit Arthur mee te doen met de fanatieke Vietnamezen, hij gaat joggen in het park. Ik hou het bij aanmoedigen en verwonder me om de locals. Van een gids wisten we al dat "Vietnamese people looove to exercise" en het is waar. Badminton, voetbal, joggen, fitness, dansen, iedereen doet zijn ding in het park. Terwijl Art elk rondje roder aanloopt komt de ene na de andere Vietnameze student naast me zitten om zijn Engels te oefenen. Een mooie laatste avond in Ho Chi Minh City (waar we overigens ook veel gezien en gehoord hebben over o.a. de oorlog, maar dat vertellen we wel in real life, ok?).

28 maart vliegen we naar Kuala Lumpur (KL), hoofdstad van Maleisie. Na de vlieg-, bus- en metroreis nemen we genoegen met een crappy guesthouse in China Town. Een dikke man met ontbloot bovenlijf runt de tent en we moeten elke keer in een wel hele discutabele lift naar onze kamer. Er zullen vast muizen zijn, denk ik, maar het mantra 'als je het niet ziet, is het er niet' houdt me vrij goed op de been. Helaas laat ik in slaperige toestand mijn camera vallen in ons hok. Ai ai, de lens kapot en hier ben ik toch wel een beetje rouwig om. Art en ik vertrekken de volgende dag snel naar een beter guesthouse en speuren de stad af naar cameralenzen/camera's. Helaas is het hier niet zoveel goedkoper dan in Nederland en de garantie is niet in NL geldig.
Voor het goede humeur doen we misschien wel onze meest toeristische actie tot nu toe: we gaan in een hop on hop off bus de stad verkennen (je weet wel, zo'n dubbeldekker met open ruimte boven!). Efficient rijden we langs de verschillende hotspots. Een beetje ontoeristwaardig zijn we wel met onze mobieltjes tussen alle Nikons en Canons, maar so be it.. We bekijken het uitzicht vanuit de KL Tower en 's avonds zitten we in de bioscoop! Het cameraleed is bijna vergeten.

Na KL reizen we naar Kota Bharu, bij de Thaise grens aan de oostkust van Maleisie. De mensen zijn overal zo vriendelijk. Maandag 1 april gaan we naar de Perhentian Island. Hier zijn we voor gekomen: stranden met superhelder water en zacht zand. Na twee nachtjes op Perhentian gaan we naar Cherating, een kustplaatsje. We hebben een super mooi slaapplekje tussen de aapjes. 's Avonds gaan we op fireflies tour. We hebben geluk, we zitten bij de tourguide in de boot en hij is vol enthousiasme over de vuurvliegjes. Met een knipperende zaklamp communiceert hij met de vuurvliegjes en terwijl we door de rivier varen verschijnen ze links en rechts uit de bomen. Prachtig. Maar de vuurvliegjes zeggen tegen onze gids dat het gaat regenen, dus we varen terug en nog geen seconde later barst de hemel open (of zou de gids toch op buienradar hebben gekeken:)?!?). Onze gekregen regencapes hebben geen zin, we verzuipen op straat in de paar meter die we naar ons guesthouse moeten lopen. Heerlijk verfrissend zo'n buitje!
Na Cherating reizen we naar Tioman Island (dit is vlakbij de eilanden waar Expeditie Robinson wordt opgenomen). Hier beginnen we op 6 april met onze Open Water Dive course. Art is een topper, maar ik ben eerder recordhouder zoutwater happen dan een talentvolle duiker. Op mijn verjaardag halen we beide ons theorie-examen en op 8 april doen we onze twee laatste duiken. Geweldig, ik ben blij dat ik heb volgehouden, want dit was het waard. Talloze, talloze vissen, geweldig!

Bedankt voor jullie felicitaties via de sms, app, facebook en mail. We hebben taart gegeten met duikvrienden en het hele terras heeft happy birthday gezongen (waarbij 95% stil viel bij 'dear....', tja zoveel vrienden had ik nou ook weer niet gemaakt!, maar Art liet van zich horen!). We zijn nu in Johor Bahru en zullen morgen een collega van Arthur ontmoeten die hier komt voor zijn werk. De 13e vliegen we van Singapore naar Kuching in Borneo.

Liefs, Art en Jo

PS. Er zijn foto's van het duiken maar die komen later, onze instructeur moet ze nog naar ons sturen!